Uchwyt pistoletowy Przyrząd taki „w normalnym" przypadku jest zbędny. Gdy jednak stanie się przed zadaniem fotografowania jedną ręką, to proste urządzenie okaże się bardzo cenną pomocą, a przy tym jego samodzielne wykonanie nie nastręcza problemów. Wystarczy mieć kawałek blachy np. -aluminiowej (o grubości 1-H2 mm), klocek z twardego drewna, śrubę statywową i wę­żyk spustowy. Wybór jednego z trzech uchwytów, pokazanych na - 1, zależy przede wszystkim od położenia punktu ciężkości aparatu fotogra­ficznego w stosunku do śruby mocującej (gwint statywu). W większości przypadków znajduje się on przed nami, wtedy celowe jest wykonanie uchwytu a. Przez przełożenie wężyka spustowego można wariant a bez kłopotu zmienić w wariant c. Zasadniczą konstrukcję uchwytu pistoletowego (wariant a) pokazano na - 2. Najpierw wycina się płytkę aluminiową P (2X30X60 mm), wierci niezbędne otwory i przykręca się ją wkrętami do równej powierzchni czołowej przygotowanego klocka drewnianego, któremu dopiero potem za pomocą tarnika, następnie zaś papierów ściernych o coraz drobniejszym ziarnie, nadaje się wymagany kształt. Następnie wycina się i oczyszcza wycięcie na główkę śruby statywu, po czym wierci się otwór na wężyk spustowy. Na zakończenie nie należy zapomnieć o odpowiedniej obróbce powierzchni uchwytu (barwienie, politurowanie, lakierowanie itp.)! Z pewnością każdy z amatorów przynajmniej raz odczuł brak miejsca na schowanie wielu drobnych przyrządów takich, jak filtr, pierścienie po­średnie itd. Można temu w pewnej mierze zaradzić, nadając naszemuuchwytowi cechy zmieniające go w użyteczny pojemnik Trzeba tylko w uchwycie wyżłobić przegródki o kształtach przedmiotów które chce się schować i wykonać łatwo zdejmowalną, ale niezawodnie zamyka­jącą się pokrywkę . Można ją przymocować np. za pomocą zatrzasków dociskowych lub magnetycznych (zatrzaski meblowe). Odpowiednią propo­zycję pokazano na Dla wygody uchwyt okłada się okładzinami ze sklejki, a wydrążone prze­gródki wykłada papierem welurowym. Zamknięcie pokrywki stanowią z jednej strony dwa kołki 4 (np. ze szpilek z obciętymi łebkami), które pasują do odpowiednich otworów w uchwycie, z drugiej zaś strony — magnetyczny zatrzask meblowy 5, wpuszczony w uchwyt i umocowany w nim gwoździem. Z tego względu pokrywkę trzeba w odpowiednim miejscu wyłożyć blachą stalową 6 (np. białą blachą z puszki do konserw). Blachę można umocować do pokrywki przez wciśnięcie w drewno pokrywki wygiętych pod kątem prostym nosków 7. Obydwa kołki aretujące 8 zapo­biegają podłużnemu przesunięciu się pokrywki. Na - 3 widać także w ja­ki sposób można skutecznie zapobiec obrotowi aparatu dzięki zastoso­waniu klocka 9. Kształt tego klocka będzie oczywiście zależał od typu stosowanego aparatu. Mały statyw uniwersalny Jakże często nie można wykonać zamierzonych zdjęć, ponieważ potrzebne jest do tego stabilne położenie aparatu, którego nie można zapewnić przy wykonywaniu zdjęć z ręki. Zdarza się to przy fotografowaniu w niekorzyst­nych warunkach świetlnych, gdy czasy naświetlania są dłuższe od 1/8 s, przy zdjęciach wykonywanych za pomocą samowyzwalacza lub przy zdję­ciach technicznych, wymagających stabilnego ustawienia aparatu, takich jak zdjęcia stereoskopowe oraz zdjęcia panoramiczne. Dlatego do wszyst­kich tych celów potrzebny jest statyw. Jednakże używane powszechnie statywy są zbyt duże i nie zawsze są pod ręką; dla większości amatorów są one za drogie i dlatego nieopłacalne. Często brakuje im również rze­czywistej pewności ustawienia. Posiadanie małego statywu uniwersalnego powinno temu zaradzić. Do mniejszych, lżejszych typów aparatów wystarczą okrągłe pręty alumi­niowe, do cięższych (lustrzanek) potrzebne są płytki aluminiowe. Aby spełnić wymagania uniwersalności, rozwiązanie powinno zapewniać do­wolne położenie aparatu. Budowę statywu uniwersalnego pokazano na - 4. Na - 4a pokazano model przeznaczony do większych aparatów fotograficznych. Przez wiercenie, piłowanie i wycinanie płytki aluminiowej o grubości 10 -i- 20 mm nadaje się jej kształt pokazany na - 4a. W gór­nym jarzmie należy wykonać, zgodnie z rysunkiem, szczelinę o szerokości nieco większej od 4 mm. Służy ona do ustawiania pozycji aparatu. Urzą­dzenie to pozwala ustawić aparat w wymaganej pozycji (stosownie do możliwości wykonanego statywu). Do umocowania statywu służy zacisk śrubowy. Aby móc śrubę mocno dokręcić, należy na jej koniec założyć przetyczkę lub gałkę (np. radiową). Do mocowania uchwytu aparatu służy śruba radełkowana lub nakrętka moletowana. Podobny, ale nieco prostszy w wykonaniu jest statyw przeznaczony do lżejszych aparatów, pokazany na . Pręt z twardego aluminium Pile lub guma o średnicy 10 -i- 15 mm należy wygiąć w sposób pokazany na - 4b. Do wygiętego pręta przynitowuje się jarzmo służące do wprowadzenia uchwytu aparatu. Pozostałe części są takie, jak w modelu 4a. Posługiwanie się statywem jest proste. Umocowuje się go na odpowiednio stabilnym podłożu, aparat ustawia się w wymaganej pozycji, którą ustala się za pomocą śruby radełkowanej. W mieszkaniu można ten statyw umo­cować na przykład na oparciu krzesła. Za pomocą kilku prostych manipu­lacji można go przerobić na statyw stojący. Po prostu należy umocować w nim podłużny przedmiot w celu nadania stabilności. Wówczas można go wykorzystać na dworze, ale również przydaje się przy zdjęciach w po­mieszczeniach itp., czyli wszędzie tam, gdzie nie ma możliwości przykrę­cenia statywu, a można go postawić na stałym podłożu (na kamieniu, para­pecie okna). Ponadto istnieje jeszcze wiele innych możliwości zastosowania takiego statywu, na przykład przy zdjęciach reprodukcyjnych, przykręcając go do krawędzi stołu.