W pracowni jasnej wykonujemy naświetlenie materiału światłoczu­łego, czyli fotografowanie. Negatyw i pozytyw dla ostatecznego opra­cowania wędruje z ciemni do pracowni jasnej. Opracowanie ostatecz­ne obejmuje korektę wybranego wycinka zdjęcia, ostrożne wyrównywanie niedociągnięć tonalnych, nie dających się usunąć w toku obróbki ciemniowej oraz tzw. retusz negatywu i pozytywu, przez który rozumiemy nie upiększanie modela wzorem zawodowców starej daty, ale wyłącznie usuwanie mechanicznych uszkodzeń negaty­wu, regulowanie różowym barwnikiem (nowokokcyna) stopnia prze­puszczalności cieni (miejsc przezroczystych na negatywie) oraz plam­kowanie pozytywu. Tło - rzecz ważna W pracowni domowej fotoamatora, w której wykonywane będą zdjęcia portretowe (ten rodzaj zdjęć najbardziej pasjonuje fotografu­jących), istnieje konieczność takiego przestawienia mebli, aby znalaz­ło się dość miejsca na zainstalowanie na jednej ścianie tzw. tła, któregB wielkość należy uprzednio ustalić doświadczalnie, ustawiając posiadany aparat na statywie naprzeciw ściany, na której ma wisieć tło, w odległości największej, jaką w danym pomieszczeniu możemy uzyskać. Przy tej pozycji aparatu w polu widzenia obiektywu nie powinny się znaleźć żadne przedmioty, mieszczące się w pokoju po [obu stronach tła. Płaszczyznę matówki lub celownika do powinno wypełniać całkowicie. Miejsce dla modela i kamery Jako zasadę przyjmujemy, iż miejsce przeznaczone na usadowienie osoby fotografowanej winno znajdować się w takiej odległości od tła, laby po nastawieniu ostrości na twarz modela struktura tła nie była na zdjęciu widoczna. Pamiętajmy również o tym, że przy zdjęciach )rtretowych odległość kamery od modela musi wynosić co najmniej 1,5-2 m, jeśli chcemy uniknąć szkodliwych przerysów perspektywicz­nych. W związku z tym musimy w pracowni przewidzieć odpowiednie piecze dla aparatu, aby można go było ustawić nie tylko we łaściwej odległości od modela, ale mieć dość miejsca za kamerą dla tografującego. Ponadto nie można zapominać o tym, iż ustawienie iery w stosunku do obiektu fotografowanego jest sprawą dla lego zdjęcia odmienną, regulowaną zasadami kompozycji. Stąd nieczność zapewnienia aparatowi dość dużej przestrzeni, w grani- której może być swobodnie przesuwany. Podobne, choć nie tak rygorystyczne zasady obowiązują przy lkiego rodzaju zdjęciach przedmiotów lub tzw. martwej natury.zrobić tło .em do zdjęć portretowych w naszej pracowni może być doraźnie mieszczony na ścianie materiał - gładka narzuta na tapczan, obrus Ale lepiej i wygodniej sporządzić specjalnie dla celów fotograficz-h tło, które uwolni nas od kłopotliwego poszukiwania w ostatniej 'iii czegoś, co mogłoby je zastąpić. godnie z wymaganiami estetyki wybierzemy na tło jakikolwiek materiał odpowiedniej szerokości o spokojnym odcieniu barwo) np. popielatym, bez żadnych ozdób i deseni. W sprzedaży znajdujaj tkaniny tapicerskie i wełwety o szerokości ok. 130 cm, które doskoo nadają się do tego celu. Kotarę zawieszamy na przyszytych do jednego z boków kółka które z kolei nasuwamy na metalowy lub drewniany pręt, przyrac wany poziomo do ściany na wysokości około 2-2,3 m od podłe podobnie jak firankę lub storę w oknie. Nie jest nam koniecznie potrzebne tło jasne i ciemne. Jasn będziemy regulować dostatecznie odległością reflektora od kota Reflektor bliżej kotary - tło jasne, dalej - ciemne. Gdy chcemy taniej Doskonałe tło możemy sporządzić znacznie taniej z kalki technic nej, którą kupujemy w sklepie papierniczym. Tło z kalki usztywnionej dwoma okrągłymi drążkami zawieszara| jak roletę lub mapę ścienną jednak nie bezpośrednio ścianie, ale w odległości około 1 m od niej, na dwu sznurkach cienkich drutach, przywiązanych na obu końcach drążka i przyczepio nych do małych haczyków, osadzonych w suficie pokoju. Haczyk wbijamy lub wkręcamy nie wprost w tynk, bo wypadną, ale w niewielJ kie kołeczki z miękkiego drewna, o kształcie ściętego stożka, osadzon w suficie za pomocą gipsu Zawieszenie kalki w pewnej odległości od ściany pozwoli na zasti sowanie popularnego efektu podświetlenia da reflektorem umieszczoj nym z tyłu. Jeśli uda nam się zamienić stale rozwieszone tio na roletę, któr można opuszczać i podnosić - zyskamy tło bardzo praktycz­ne. Można to osiągnąć przez uzupełnienie końców drążka górnego szpulkami blaszanymi lub drewnianymi z nawiniętymi i obciążonymi sznurkami (na jednej szpulce w prawo, na drugiej w lewo).Gdy brak miejsca Jeśli w pokoju, w którym urządzimy pracownię, jest ciasno, możemy zrezygnować z rozpięcia tła; zastąpi je ściana pokoju. Warunkiem jednak, od którego odstąpić nie można, jest pusta i gładka ściana, bez żadnych rzucików i fantastycznych deseni. Gdy nie zachowamy tego warunku, portrety wykonane na de ozdób ściany będą bez wartośd.Stół roboczy Jeśli chcemy wykonywać nie tylko portrety, ale i roboty techniczne, zdjęcia reprodukcyjne, a może mikroskopowe i makroskopowe, nie mówiąc już o retuszu, ważnym sprzętem jest w naszej pracowni stół roboczy. Ustawimy na nim zależnie od potrzeby: aparat reprodukcyj- ny, suszarkę elektryczną, pulpit retuszerski, obcinarkę (przyrządy opisane na dalszych stronach), ułożymy kartony, na które chcemy nakleić nasze lepsze zdjęcia. Uzupełnieniem stołu jest mocny taboret. Stół roboczy powinien być duży, najlepiej typu biurowego z dwiema szufladami, pokryty linoleum. Bardziej praktyczny i trwalszy od linoleum jest winidur lub laminat, produkowane w płytach różnych grubości. Jedna z szuflad posłuży do przechowywania materiałów światłoczułych - błon płaskich, zwojowych i małoobrazkowych oraz papierów fotograficznych różnych gradacji i formatów. Druga - do wszelkich dodatków do kamery: obiektywów wymiennych, filtrów, soczewek nasadkowych skracających i przedłużających ogniskową, pierścieni do zdjęć reprodukcyjnych, światłomierza, osłon przeciwsło­necznych itp. W szufladach stołu ustawionego w atelier nie wolno w żadnym razie, nawet gdyby to się wydawało bardzo wygodne, trzymać zapaso­wych odczynników chemicznych ani w stanie sypkim, ani w płynie. Ich sąsiedztwo szkodzi ogromnie zarówno materiałom światłoczułym, jak i przyborom fotograficznym. Na chemikalia zapasowe trzymane w bu­telkach o szklanych i gumowych korkach przeznaczamy osobną, szczelną, zamykaną na klucz szafkę z dala od pracowni, np. w przedpo­koju lub łazience. Nad stołem roboczym, wbrew utartym zwyczajom, nie umieszczaj­my żadnej półki. Półka nad stołem przeszkadza w pracy, w rozstawie­niu reflektorów przy fotografii reprodukcyjnej. Zamiast tradycyjnej półki można natomiast w jednym z narożników stołu, od strony ściany, umocować z pomocą wkrętek do drewna skrzyneczkę zawierającą przełącznik dwubiegunowy.Pulpit retuszerski Przy retuszu negatywów na błonach płaskich pomocny okaże się pulpit retuszerski - skośnie ustawiona na podpórce ramka drewniana, w której umieszczony jest negatyw podświedony od dołu